The Twelve-Factor App

III. Konfiguracja

Przechowuj konfigurację w środowisku

Konfiguracja to jedyny element, który może się różnić pomiędzy wdrożeniami aplikacji (staging, produkcja, środowisko developerskie, etc). W jej skład wchodzą:

Aplikacja czasem przechowuje konfigurację jako stałe wartości w kodzie źródłowym. Niestety jest to złamanie zasady 12factor wg której konfiguracja jest ściśle oddzielona od kodu aplikacji.

Dowodem na to, czy aplikacja posiada swoją konfigurację oddzieloną od kodu jest to, czy można ją udostępnić na zasadach open source bez równoczesnego udostępniania np. danych uwierzytelniających.

Należy pamiętać, że definicja “konfiguracji” nie dotyczy wewnętrznych ustawień aplikacji takich jak np. plik config/routes.rb w Railsach lub to jak są połączone moduły kodu w Springu. Konfiguracja tego typu nie zmienia się pomiędzy wdrożeniami co sprawia, że najbardziej odpowiednim miejscem do jej przechowywania jest kod aplikacji.

Innym podejściem do konfiguacji jest korzystanie z plików, które nie znajdują się w repozytorium i nie są wersjonowane, jak np. config/database.yml w Railsach. Jest to duże usprawnienie względem używania stałych wartości, które są zapisywane w repozytorium. Minusem tego rozwiązania jest możliwość przypadkowego umieszczenia pliku konfiguracyjnego w repo. Ponadto można spotkać się z tendencją do rozrzucania takich plików w różnych katalogach i różnych formatach, co czyni je trudnymi do znalezienia i zarządzania z jednego miejsca.

Aplikacja 12factor przechowuje konfigurację w zmiennych środowiskowych (czasem nazywane z języka angielskiego env vars lub env). W tej sytuacji można łatwo modyfikować zmienne środowiskowe pomiędzy wdrożeniami bez zmiany kodu aplikacji. W odróżnieniu do plików konfiguracyjnych istnieje mała szansa by zostały umieszczone przypadkowo w repozytorium. Ich kolejną zaletą jest to, że nie są powiązane z językiem programowania, frameworkiem, jak np. Java System Properties, czy też systemem operacyjnym.

Kolejnym zagadnieniem zarządzania konfiguracją jest jej grupowanie. Czasem aplikacje gromadzą konfigurację w grupach (czasem nazywane “środowiskami”) nazywanych od nazwy wdrożenia, takie jak development, test, czy produkcja w Railsach. Ten sposób organizacji jest niestety nieskalowalny. Im więcej różnych wdrożeń, tym większa potrzeba nazw, jak np. staging czy qa. Wraz z rozwojem projektu programiści mogą dodawać swoje specjalne konfiguracje, jak staging-józefa. Efektem tego mogą być niezliczone kombinacje nazw plików konfiguracyjnych, co utrudniać będzie zarządzanie wdrożonymi aplikacji.

W aplikacji 12factor zmienne środowiskowe służą do precyzyjnej kontroli poszczególnych ustawień, posiadając różne, niemylące się ze sobą nazwy. Nigdy nie są zgrupowane w “środowiskach”, tylko niezależnie ustawiane dla każdego wdrożenia. Taki model konfiguracji skaluje się bez problemu, nawet jeśli aplikacja będzie potrzebowała w przyszłości więcej zróżnicowanych wdrożeń.